|
|
| Ostatnia droga Jezusa |
Nabożeństwo Drogi Krzyżowej upamiętnia ostatnią drogę Pana Jezusa: z pretorium Piłata na Golgotę, ukrzyżowanie, śmierć i złożenie do grobu. Polega na rozważaniu Męki Pańskiej połączonej z symbolicznym przejściem poprzez 14 stacji przypominających poszczególne jej etapy. Do dzisiejszego dnia istnieją w Jerozolimie schody, po których prawdopodobnie szedł Pan Jezus na Golgotę, niosąc poprzeczną belkę, której waga wynosiła 30 kilogramów. Długość Drogi Krzyżowej to nie więcej niż 500 metrów.
Dziewięć stacji ma podstawę w relacji Ewangelistów: I - skazanie na śmierć, II - podjęcie krzyża, V - pomoc Szymona Cyrenejczyka, VIII - rozmowa z niewiastami, X - odarcie z szat, XI - ukrzyżowanie, XII - śmierć, XIII - zdjęcie z krzyża i złożenie na łonie matki, XIV - złożenie do grobu. Stację IV - spotkanie z matką, utworzono opierając się na wnioskach płynących z tekstu biblijnego. Stacje III, VII, IX - trzykrotny upadek Jezusa, oraz VI - spotkanie z Weroniką wywodzą się z tradycji.
Pierwowzorem Drogi Krzyżowej był istniejący od czasów wczesnochrześcijańskich kult miejsc związanych z Męką Pańską w Jerozolimie (IV w.). Rozszerzył się dzięki pielgrzymkom oraz różnego rodzaju praktykom religijnym tworzącym tzw. pobożność pasyjną (np. nabożeństwo do upadków Jezusa, obliczanych na 7 do 32, czy "dróżki kalwaryjskie"). Takie formy kultu pasyjnego propagowali zwłaszcza franciszkanie, którzy od około 1320 r. opiekowali się miejscami świętymi w Jerozolimie. Początkowo liczba stacji pozostawała nieustalona - było ich 7, 9, 12, 18 itd. Różnie też rozpoczynano nabożeństwo: od Wieczernika, Ogrojca, pałacu Piłata. Od XV w. nabożeństwo znane było w Polsce. W XVIII w. Droga Krzyżowa przybrała obecny kształt. Znane w Polsce miejsca kultu pasyjnego to przede wszystkim Kalwaria Zebrzydowska i Kalwaria Pacławska.
|
Ks. Dariusz Stawiecki
|
|
|
